Frédéric Tap: „Celem musi być trening. Komunikacja Padel jest zbyt skupiona na elicie”

Fryderyk Tap, współmenedżer Padel Club du Mas w Perpignan wzdłużAlain Henry, opowiada nam o ewolucji padla w tym uznany klub rodzinny, od czasu otwarcia pierwszego boiska w 2012 roku. Obecnie klub zatrudnia Pracowników 9 i liczyć Odtwarzacze 12000.

„Do klubu Mas dołączyłem w 1986 roku jako trener tenisa.”

Przez lata wraz ze swoim partnerem, Alainem Henrym, rozwijali klub Mas, pierwotnie klub tenisowy.

„Najpierw rozwinęliśmy squasha, potem padla, który istnieje już od 13 lat. W tamtym czasie nie było klubów padla. Było tylko małe stowarzyszenie padla w Tuluzie, które miało 3 lub 4 dobrych graczy, zarządzających starą Federacją Padla, i kolejne w Aix-en-Provence z Jean-Marcem Lenoirem, jednym z pierwszych, który uwierzył w potencjał padla we Francji”.

Dlaczego rozwinąłeś grę w padla w klubie?

„W tamtym czasie byłem przedstawicielem sportowym marki Reebok i poznałem Sebastian Bozzi (były zawodowy gracz rugby, członek Top 14 i reprezentant Argentyny), który został moim przyjacielem. Powiedział mi, że chciałby założyć firmę budującą korty do padla w Argentynie, gdzie ten sport był już bardzo popularny.
Zasugerował mi, żebym spróbował gry w padla na tymczasowy dwór zainstalowany w porcie Saint-Cyprien. Pojechałem tam z trzema przyjaciółmi i od razu uznaliśmy, że jest to świetne miejsce.
To właśnie skłoniło nas, wraz z Alainem Henrym (moim byłym szwagrem), do założenia pierwszego kortu do padla w klubie. Moda na nią rozgorzała natychmiast.
Następnie zaprosiliśmy hiszpańskich graczy na pokaz i szukaliśmy marek, które mogłyby stworzyć rakiety, ponieważ padel jeszcze nie istniał we Francji".

Jakie zmiany zaszły od 2012 roku? Jakieś nadchodzące projekty?

„Po otwarciu pierwszego kortu entuzjazm był tak duży, że zastąpiliśmy kort tenisowy dwoma nowymi kortami do padla, a potem kolejnymi. Pozwoliło nam to przyciągnąć praktycy ze wszystkich środowisk sportowych.
dzisiaj mamy 10 kortów, w tym 6 krytych".

Od 2012, ponad 1,5 miliona euro zostały zainwestowane w infrastrukturę.

„Jesteśmy ograniczony przestrzenią, więc nie ma planów ekspansji. Naszym celem jest terazpoprawić jakość odbioru : catering, szatnie, usługi w obrębie placówki.”

Jak organizujesz wydarzenia na dużą skalę?

„W przypadku Alaina Henry’ego każdy z nas ma własne doświadczenie i wspólne szkolenie.
Zaczęliśmy od małych turniejów, potem zaczęliśmy się otaczać specjaliści ds. komunikacji, prasy, cateringu, itp.
Przydarzyło nam się przygotować 1500 posiłków w jeden weekend. Wymaga to znacznej logistyki: zespołów kuchennych, obsługi... Szkolenia są konieczne, ale przede wszystkim z doświadczenia".

Czy klub oferuje inne usługi?

„Od roku zapewniamy sala konferencyjna dla przedsiębiorców chcących pracować w grupach.
Dla chętnych oferujemy także grę w Padla.

COVID: trudność czy wsparcie?

„Mieliśmy szczęście. Dzięki naszym otwarte struktury i do naszego korty zewnętrzne, mogliśmy kontynuować przyjmowanie gości. Nasze korty kryte mają rolety elektrycznewięc nie uważa się za objęte w trakcie pandemii.
Na koniec otrzymaliśmy nawet formę promocji: zakazano uprawiania sportów zespołowych, takich jak rugby czy piłka nożna, ich zawodnicy odkryli padel.”

Czy chciałbyś powitać więcej profesjonalnych graczy?

„Nie, to nie jest nie nasz cel, ani nasza filozofia.
Chcemy towarzyszyć wszyscy, którzy chcą się rozwijać w padlu, niezależnie od poziomu umiejętności.”

Jak oceniasz rozwój padla we Francji?

„Uważam, że obecna strategia jest kopiuj-wklej model tenisalub to są dwa zupełnie różne sporty, Z odrębne wartości i DNA.
Obecnie komunikacja nadal zbyt mocno koncentruje się na elicie i konkurencji, co jedynie odzwierciedla 20% praktykujących.
Wschód niezbędne do rozwoju padla kobiet i juniorów, wypoczynek i promować grę jako całość".

Czy powinniśmy naśladować model hiszpański?

„Nie wierzę nie naśladować hiszpańskiego modelu we Francji, szczególnie z powodów ekonomiczny i klimatyczny.
W Hiszpanii sądy często na dworzewięc tańszy budować i utrzymywać. Dzięki temu padel stał się bardziej demokratyczny.
We Francji jest za zimno, żeby bawić się na zewnątrz przez cały rok, więc trzeba budować konstrukcje wewnętrzne, znacznie droższe. I koszty gruntów są wysokie.
Więc myślę, że modelu hiszpańskiego nie można transponować w obecnej formie".

Z czego jesteś najbardziej dumny na przestrzeni tych wszystkich lat?

„Jestem najbardziej dumny z tego, że pozostaliśmy wierni naszej wizji: kształceniu praktyków.
Z Alainem, nadal jesteśmy pełni pasji przez to co robimy.
Utrzymaliśmy przyjemność początków, L "duch wolnego czasu, a szczególnie, pasja, który jest motorem wszystkiego.”

Corentin Joab